Waarderingsgrondslagen

Waarderingsgrondslagen zijn verschillende regels over hoe de waarde van vaste en vlottende activa kan worden bepaalt.

Elke onderneming kiest voor zijn externe verslaggeving een waarderingsgrondslag op basis waarvan het zijn activa waardeert.

Bij bedrijfseconomie onderscheiden we drie verschillende waarderingsgrondslagen: de verkrijgingsprijs, de vervaardigingsprijs en de actuele waarde.

Verkrijgingsprijs

Bij de verkrijgingsprijs waarderen we de activa voor de inkoopprijs plus bijkomende kosten. We gebruiken dus de prijs die de onderneming voor het product heeft betaalt. We kunnen dit vervolgens op twee manieren doen: doormiddel van het lifo-systeem of het fifo-systeem. In de context van de waarderingsgrondslag noemen we deze systemen ook wel registratiegrondslagen, ofwel de manier waarop de voorraden in de administratie worden geregistreerd.

Vervaardigingsprijs

Bij de vervaardigingsprijs hebben we het over activa die zelf door de onderneming worden gemaakt, ofwel vervaardigt. Bij deze waarderingsgrondslag tellen we de kosten die nodig zijn om de activa te produceren bij elkaar op en nemen dit als de waarde. Bij de vervaardigingsprijs houden we rekening met de prijs van de gebruikte grondstoffen en materialen, dus de directe kosten, de rechtstreeks toe te rekenen indirecte kosten en een redelijk aandeel van de overige kosten die onder andere voor deze activa zijn gemaakt. Bij dit laatste kun je bijvoorbeeld denken aan kosten van onderzoek en ontwikkeling.

Actuele waarde

Bij de actuele waarde gaan we uit van de waarde van de activa op dit moment. Deze actuele waarde kan dus door de tijd heen veranderen. Wanneer de waarde van activa verandert wordt dit verrekend met de herwaarderingsreserve.

Minimumwaarderingsregel

Eén van de regels van de externe verslaggeving is dat je activa uit voorzichtigheid altijd moet waarderen voor de laagste prijs van de prijzen volgens de hierboven besproken regels.